Monolog wewnętrzny i obrazy czyli bikepacking wokół Tatr

Trasa wokół łańcucha Tatr czekała na ponowne spotkanie od 2019 roku. Miałam z nią porachunki do wyrównania (więcej poczytacie o tym tutaj). Iskierką uruchamiającą zapłon do tego pomysłu okazała się relacja Mamby i piękne kadry z traski (pewnie większość z Was obserwuje Dorotę, ale jeśli nie to polecam przeczytać). Poczułam zew, a do moich tatrzańskich planów chętnie i szybko dołączyła Maja. Ponieważ na dłuższe outdoorowe wyjazdy jeździmy zwykle z sakwami na bagażnikach, konieczna była podmianka i uzupełnienie zestawu bikepackingowego. Mimo planów spania w hamakach, trzeba było zabrać jak najmniej rzeczy.

Nie był to mój pierwszy wyjazd rowerowy w góry, ale wiedziałam, że tym razem będzie trochę ciężej przez perypetie zdrowotne i napęd mojego gravela, któremu bliżej do szosowego (2x10). Miało też wiać 😬

O trasie

Szlak rowerowy wokół Tatr to polsko-słowacka pętla historyczno-kulturowo-przyrodnicza o długości 280-300 km i sumie podjazdów od 2500 do ponad 3000 metrów w zależności od wariantu i modyfikacji, które przyjmiemy. Głównym podłożem jest asfalt, ale też szutry i polne drogi. Jakość oznaczeń na trasie jest wątpliwa, szczególnie po słowackiej stronie, dlatego na szlak proponuję wybrać się z wgranym trackiem. Oszczędzi to niepotrzebnych postojów, dając czas na podziwianie widoków. A jest co podziwiać. Strzelista panorama Tatr i sielskie krajobrazy Podhala, historycznej Orawy, Liptowa i Spiszu przenoszą w inny wymiar piękna. Nas zachwycił kolorystyczny kontrast obsypanych mleczami łąk, pól rzepaku, ośnieżonych szczytów górskich i niebieskiego nieba z białymi obłoczkami. Na całej trasie czeka jednak więcej estetycznych i przyrodniczych przyjemności: lasy, torfowiska, rzeki i potoki, jeziora, doliny z małymi wioskami, miasteczkami i drewnianymi kościołami, a także pastwiska z kozami, owcami, krowami i końmi. No dobra, to były ładne informacje wstępne, a teraz...

...trochę górskiego dnia w siodle, czyli czego Instagram Ci nie powie.

Poranna pobudka w hamaku wśród szumu drzew, śpiewu ptaków, z widokiem na ośnieżone szczyty gór...mmm. Gdy zbliża się pora na ulubioną kawę/herbatę, owsiankę z owocami i orzechami, wyciągamy zestaw kuchenny, siadam na ziemi i wygodnie opieram się o drzewo. Niewiele muszę, czas nie goni. Później wystarczy zwinąć biwak i wsiąść na rowery, pozostawiając za sobą lekko wygnieciony placek na trawie. Nie zostawiając śmieci!

Po co najmniej godzinnym zwijaniu majdanu i skrupulatnym pakowaniu rzeczy do sakw i toreb, ruszamy po doznania, które nie są jednak darmowe. Każda niewielka zmarszczka w terenie, stromy podjazd, zadyszka, pot ściekający po szyi i wybuch mięśni czworogłowych nóg, to zapłata za alpejską panoramę Tatr i szaleńczy zjazd w kolejną dolinę. Podjazd = zjazd i odwrotnie, a moje nogi i głowa biorą na siebie ciężar ciała, roweru i bagażu na tej górskiej pochylni. W drodze na wzniesienie mijają nas kolarze szosowi lub ze wspomaganiem elektrycznym, kierujący motorami i samochodami, a ja się zastanawiam dlaczego nie jestem którymś z nich i czy naprawdę źle mi było w tej Wielkopolsce.

Gdy jednak docieram na górę, wewnętrznie zdyszany monolog zanika. Zza bidonów spotykamy się wzrokiem z towarzyszką podróży i wiadomo, że "jest pięknie i o takie widoki my walczyły. Kawał dobrej, nikomu niepotrzebnej roboty został wykonany". Co prawda na otwartych podjazdach wiatr stopował niemiłosiernie, a bidon żałośnie zawodził pod ciśnieniem wody mineralizowanej z elektrolitami, ale da się o tym zapomnieć.

Teraz zjazd. Radość maluje się na twarzy, lekko przyczajona pozycja, ciągle opadający pod wpływem pędu powietrza daszek czapeczki rowerowej zasłania oczy. 40, 50, 60, 70 km/h... ciężko hamować, gdy lubi się zjazdy, a droga niezbyt kręta. Nie ma jednak co się rozglądać na boki, trzeba pilnować ewentualnych dziur i szczelin w asfalcie. Rozpędzony do granic możliwości bikepackingowy czołg zostawia za sobą ognisty ogon niczym meteor spalający się w ziemskiej atmosferze. Na szutrach rzecz wygląda trochę inaczej. Trochę wolniej i z uważnością na korzenie, dziury, pryskające pod kołami kamienie i inne przeszkody, np. wędrujące żmije zygzakowate.

I koniec zjazdu. Nogi trochę zesztywniały po tym kilkuminutowym bezruchu. Mówię głośno "łaał", zdrapuję z koszulki owada, który nie wytrzymał zderzenia i przybijam piątkę z Mają. I tak parę razy na dniówce 80-100 kilometrów, z przerwami na drugie śniadania, batony, orzeszki, banany i co tam wolicie jeść w drodze. Gdy czujemy, że przychodzi odpowiedni moment, szukamy miejsca, gdzie można na spokojnie zjeść coś ciepłego, podładować telefony i rozprostować nogi przed ostatnim etapem dnia - poszukiwaniem miejsca noclegowego.

Miejsca noclegowego najlepiej z dala od ludzi, zabudowy i dróg, na górce z ładnym widokiem, ze skrajem lasu, ale jednak osłoniętym od wiatru, gdy wieje i nie wchodzącymi w kadr liniami wysokiego napięcia. Drzewa na górce powinny mieć odpowiednio nie za odległe i niezbyt bliskie sąsiedztwo, a także być w odpowiedniej ilości do liczby hamaków obok siebie. Na poczet obozu czasem trzeba coś wykarczować pokrzywy, wysokie trawy, wystające z ziemi ostre pędy, uschnięte gałęzie drzew. Czasem zebrać wielkie szyszki świerka, co by się w klapkach na nich nie poślizgnąć i stworzyć zasieki z trzaskających gałązek wokół obozowiska.

Szczęście, gdy obóz zlokalizowany jest w sąsiedztwie strumienia. Gdy takowego brak, wybierasz kąpiel w toaletach publicznych, w bidonie lub brak kąpieli. Po kilku dniach intensywnej jazdy i kumulacji wariantu najmniej sprzyjającego, warto zaprosić paleobiologów do badania rozwoju nowych form życia i historycznych warstw osadów na skórze. Tu serdeczna uwaga: warto zaopatrzyć się w dobrej jakości potówkę i ogólnie ciuchy merino, które po wielu dniach aktywności w ogóle nie śmierdzą!

Czas na spanko i zagrzebanie się z warstwami osadów w warstwach śpiulkolotu. Tutaj lepiej zadbać o wszystkie potrzeby fizjologiczne przed tą czynnością. Wyczołgiwanie się w środku nocy jest czynem bohaterskim. Przy mocnym zmęczeniu zaśnięcie jest kwestią czasu, mimo dochodzących dźwięków przyrody takich jak krzyki puszczyka, szczekających koziołków sarny i drących się w ciemności lisów. Z kolei pobudki mogą ulec przyspieszeniu; ptasie koncerty zaczynają się już po 4 nad ranem, a prace maszyn rolniczych około 7. Nieplanowane, wczesne pobudki mają na pewno jedną zaletę: można załapać się na spektakularne wschody słońca.

Podsumowanie

Pomimo silnego wiatru, podczas całego wyjazdu miałyśmy do czynienia z niespotykanie wspaniałą, majówkową pogodą. Ta trasa jest obrazem. Widoki masywu Tatr wbijały nas w siodełka. Rutyna dnia i pakowania, przyzwolenie na niespieszność i celebrację, a także zmęczenie - spowodowały, że w ciągu niespełna 4 dni, zupełnie odcięłam się od rzeczywistości, z której przybyłam. Nie obyło się bez przygód, z których już teraz śmiejemy się serdecznie, ale co ważne, pozwoliły zyskać nowe skille i wyciągnąć wnioski na przyszłość. Pomimo wcześniejszych perypetii zdrowotnych każdej z nas, w fajnym stylu i w dobrej atmosferze przejechałyśmy 280 kilometrów z przewyższeniem wynoszącym 3400 metrów! Dzięki Ci Majeczka za wszystko, to był znowu dobry czas 🙂

PS Zeszłoroczne podjazdy przekonały mnie, a tegoroczne tatrzańskie tylko utwierdziły, że w temacie szosy i gravela musi być rozdzielność państwa od kościoła. Szosa jest szosą, gravel gravelem z napędem gravelowym. Zmiana sprzętu w moim przypadku jest nieunikniona.