Kolej na rower, czyli śladami zwiniętych torów w lubuskim

A w niedzielę taka oto traska: prosto, z reguły asfalcik i dużo słońca. Przejechałam sobie szlak zwiniętej jednotorówki w województwie lubuskim. Ten pomysł czekał na mnie równo rok i do trzech razy sztuka. Linia kolejowa nr 371 z Żagania do Wolsztyna to historia powstania na przełomie XIX i XX wieku, przestoju w trakcie II wojny światowej i dogorywania do końcówki lat 90. Rzeczy jak ta, z reguły nierentowne i nieekonomiczne znikają z krajobrazu i świadomości ludzkiej. I szkoda. Natomiast można wykorzystywać potencjał tego co zostało. Zrobienie dróg rowerowych czy szlaków turystycznych, wykorzystujących starą infrastrukturę i przemycanie historii to super sprawa! Bardzo lubię, więc nie bez powodu miałam koszulkę z napisem "szlak mnie trafił" 🙂

Wystartowałam z Poznania w egipskich ciemnościach, bo pociągiem do Nowej Soli dostać się z rowerem gorzej niż gdziekolwiek. Trza było przez Wrocław. Otrzymałam więc w prezencie rozgwieżdżone niebo o 4:50 i cały spektakl wschodzącego słońca do godziny 7. A że mamy typową jesień, więc z długich rękawów wylądowalam w krótkich, grzejąc się w leniwym słoneczku. Mimo tego herbatka wleciała, sezon na termos uroczyście uznaję za otwarty.

Na trasie kojące widoki, sporo jedzenia na drzewach i świetny most kolejowy na Odrze w Stanach. I naprawdę dużo rowerzystów, a co najfajniejsze wiekowych rowerzystów. Polska jeździ.

Gdy województwo lubuskie się skończyło, ucięło asfalt, pojawiły się tory i zaczął się gravelowy rajd po szuterkach, piaskach i ściółce leśnej w poszukiwaniu 30-metrowej wieży widokowej na Kaplicznej Górze, niedaleko Świętna. Stąd można zobaczyć pół świata i nawet Karkonosze.

I chętnie bym została przy tych szutrach, bo asfalt do Przemętu wołał o pomstę, przypominając zastygłą nierówno lawę. A później już tylko Płaskopolska i Równina Kościańska.

[ciekawostka od czapy]: W Kościanie w dworcowej windzie leci wesoły jazz 👍